اشعار

خوشم از رعـایای شمس الشّمـوسم            گـرفــتـار عـشـق انـیـس الـنّـفـوسـم

کجا بی‌پـنـاهـم در این وادی عـشق            پـنـاهـنـدۀ لـطـف سـلـطـان طـوســم

اگر بـدتـرین بـنـده بـاشم که هـستـم            مـیـان حـریـمـش سـراپـا خـلـوصـم

شـفــا مـی‌دهــد خـاک روی لـبــانـم            اگر خـاک صحـن رضـا را ببـوسم

ز بـس بـا شـراب محـبـت عـجـیـنم            بـدون مـحـبـت خـمـارم، عــبــوسـم

دهـان وا نـکـردم بـه مـدح بـزرگی            فـقـط حرف سلطان شود، چاپـلوسم

امـیــر عــطــوفــم ســلامٌ عـلــیـکـم

امــام رئـــوفـــم ســلامٌ عــلــیــکــم

چه خوب است پشت و پناهم تو هستی            همیشه فقـط تکـیـه گـاهـم تو هستی

اگـر رو سـپــیـدم غـلام تـو هـسـتـم            امـیـدم اگـر رو سـیـاهـم، تو هـسـتی

چه پیوند خوبی است بیـن من و تو            منم رعـیت و پـادشـاهـم تو هـسـتی

کـسـی کـه بـرایـم نـمـوده هـمـیـشـه            بـساط دعـا را فـراهـم، تـو هـسـتی

نمی‌خواهم از تو به غیر از خودت را            تـمـنـای اشـک نـگـاهـم تـو هـسـتی

بُـوَد هر کـسی جـز تو و خـانـدانت            چو بی راهه و شاه راهـم تو هـسـتی

خودت تا به مشهد دلم را کـشانـدی
غـبـار دلـم را به لـطـفـت تـکـانـدی

به این دل که پر زد سویت عاشقانه            بــده گــوشـه‌ای از حــرم آشـیــانــه

رضاجان، رضاجان، رضاجان، رضاجان            شـده ذکـر تـسـبـیـح مـان دانـه دانـه

رسیده به ما عـشق، سیـنه به سیـنه            کـشیـدیـم این بـار، شـانـه به شـانـه

نـوای مــرا مـی‌خـری از کـرامـت            مـیــان نـــواهــای نـــقــاره خــانــه

ز بس جامعه خوانده‌ام، هر فرازش            شــده بــیـن آب و گــلــم جــاودانــه

رئــوفـی و طـاقـت نـداری بـبـیـنـی            شــود اشـک چـشـم گــدایـی روانـه

بـه من دل بـریـدن نـمـی‌آیـد اصـلاً
بـه تـو رانـدن مـن نـمـی‌آیـد اصـلاً

دلـت را شـکــسـتــه گــنــاه زیــادم            ولـی آمــدم، پـشـت بـاب الـجــوادم

زمین خورده‌ام من، ولی با نگـاهت            بـه شـوق طــواف حــرم ایـسـتــادم

هـمـیـشـه زدم بـوسـه بـر آسـتـانـت            سـرم را بـه خـاک سـرایـت نـهـادم

ز جـنّـت شـدنـد زائـرانـت به هر دم            خـلیـل و سلیـمـان و یعـقـوب و آدم

توعیسی دمی؟! نه به قرآن قسم که            مسیح است در معجـزاتش رضا دم

زمـانی که جـان می‌رسد بر دهـانـم            بـیــا و بـرس آن دقــیــقــه بـه دادم

چه کم می‌شود از تو من را بخوانی؟
مـرا مـثـل سـلـمـانـی خـود بـدانـی؟

امـان از دمی که مصیبت چـشیـدی            زمین خوردی اما زمین را نـدیـدی

اباصلت بر صورتش زد هـمین که            عـبـا را به روی سر خـود کـشیدی

چه تکرار سختی است در بین کوچه            نـشستی، دویـدی، نـشستی، دویـدی

الا ای امیری که شمس الـشمـوسی            چه خاکی شدی تا به حجره رسیدی

لبت تشنه بود و چنان اشک شمعی            بـه یـاد غــریـبـی جـدت چـکـیــدی

خودت روضه خواندی که ای شمر ملعون            لـبِ تـشـنـه جـد مـرا سـر بــریــدی

چه خوب است در لحظۀ احتضارت
جـــواد الائــمــه رسـیــده کــنــارت

ای فــدای تــو زنــدگــانــی‌هـا            آیــۀ خـــتــم مــهــربــانــی‌هــا
در حضور تو هیچ حرفی نیست            دیگـر از رنـج و نـاتـوانـی‌هـا

بوسه بر سنگ فرش صحن شما            هـسـت مــعــراج آسـمـانـی‌هـا
جای پایت هنوز مشهور است            بـه قـدمـگــاه کـهـکــشـانـی‌هـا
یا امام الرئوف طی شده است            پـای عــشـق شـمـا جـوانـی‌هـا
اسم تو ابروی هر شعـر است            نـه صـدای کــریـم خـوانـی‌هـا
دل کـبــوتـر نـمـی‌شـود بـی‌تـو
روزهـا سـر نـمـی‌شـود بـی‌تو

پرچـمت سایه بان ایران است            گـنـبـدت آسـمـان ایـران اسـت
صـوت نـقـاره خـانـۀ حـرمـت            جـلـوه‌ای از اذان ایـران اسـت
ســر تـعــظـیـم بـر ولایـت تـو            عـزّت مـردمــان ایـران اسـت
اثــر رد پــات بــر این خــاک            سـرخـی زعـفران ایران است
الـسـلام عــلـیـک یـا سـلـطـان            دائـمـأ بـر زبـان ایـران اسـت
پــارۀ پــیــکــر رســـول الـلـه            حرمت روح و جان ایران است
قــلــم یـک دلــه بـه مـن دادی
این غزل را صله به من دادی

ماه ذی‌القعده ماه رحمت توست            عالمی زیر دین رأفـت توست
هـر زمـان آمـدم حــرم گـفـتـم            این زیارت فقط به دعوت توست
روز و شب جبرئیل و خیل ملک            منتظر در صف زیارت توست
مــحــور اعـتــقــاد مــردم مــا            بـر مـدار تـو و ولایت تـوست
نـان و آبـی اگـر به جـا داریـم            هـمه از سفـرۀ کـرامت توست
جامعه خواندم و به من فرمود            که رضای خدا رضایت توست
آمــدم در پـــنــاه چــشـمــانـت
مـستـمـنـد و فـقـیـر احـسـانـت

با تو مشهـد چه بی‌نـظیـر شده            غـرق در نـور و دلپـذیـر شده
شب جمعه حـرم دعای کـمـیل            تــوبـه‌ام ذکـر یـا مـجـیـر شـده
یا سریـع الـرضا به حق رضا            در دعـا خوب دست گـیر شده
ای کـه از مـهـربـانـیـت حـتـی            دشمنت خوار و سر به زیر شده
ای که با یک اشـارۀ چـشـمت            عکس در پرده مثل شیـر شده
بـی‌خـیـال از نــیــاز دنـیــایــم            چون دلـم پیـش تو فـقـیـر شده
چــنـد وقــتـی نـمــی‌پــرم آقــا            ســفــر کـــربــلام دیـــر شــده
خـواسـتـم شـعـر کـربـلا نـرود
دیــدم امّـا رضـا رضـا نـشـود

گـفـتی یابن الشبیب گـریه کنید            بر حـسین غـریب گریه کـنـید
بر حـسـیـن و غـریـبی‌اش باید            صبح و شب بی‌شکیب گریه کنید
آب خــوردیـد یــاد لـبــهـایـش            هر کجا بود عجیب گریه کنید
گـفـتـی یابن الـشبـیب تنهـا بود            پس بر آن بی‌حبیب گریه کنید
تا به صورت به روی خاک افتاد            شده خـدّ الـتـریـب گریـه کـنـید
ناگهان روی سینه سنگـین شد            حنجر و عطر سیب گریه کنید
آخـریـن لحـظـه‌های گـودالـش            یـاد شیب الخـضیب گریه کنید
جـد مـا را به نـیـزه‌هـا بـردنـد
پـیـکـرش را جـدا جـدا بـردنـد

یک عـمر فـقط بر در این خانه گـدایم            دلداده‌ترین شخص در این صحن و سرایم

هر روز من از عشق تو دم میزنم آقا            پیچـیده به گوش همه این حزن صدایم

من عـبد گـنهکـار و تو ارباب رئـوفی            تغـیـیر کـند با تو فـقـط حـال و هـوایم

مـن مـدعــی عــاشـقـی روی نـگــارم            از عشق فـقـط آه و شـرر مانـده برایم

هـستی تو طبیب دل بیـمار و غـمـیـنم            داروکــدۀ نــام تــو داده اسـت دوایـــم

من با تو شوم دور ز غم های دو عـالم            بـی‌لـطف تـو دانـم که گـرفـتار بـلایـم

لطفت که زیاد است نظر کن به من زار            بگـذر تو از این بار گـناهان و خـطایم

آقـا بـه جــوانـی جــوادت نـظـرم کـن            من هم که جـوانم زکرم کن تو دعـایم

با اینکه فـقـیـرم هـمه جا جـار زنم که            مشمـول عـنایـات و کـرامـات رضایم

حـاجـی تـو طـواف حـرم الله نـمـودی            مـن مـفـتـخـرم مُـحــرِمِ ایـوان طـلایـم

هر بار که زائر شده‌ام گـفتم و خواندم            انگار که در عـرش و سما پیش خدایم

از لـطف شما هست اگر در همۀ عمر            من روضه نشین در غم آن رأسِ جدایم

با چـشم پُـر از اشک حبـیبت بنـویـسد            با دست تو امضا بـشود کـرب و بـلایم

ای آفـتاب، سایـۀ خـورشید گـنـبدت            باغ بهـشت، باغـچۀ شهـر مشهـدت

مـا را نـوشـتـه‌انـد مـیـان اسـیــرهـا            از عـاشقـان درهـمِ زلـف مجـعـدت

دنیا فـقـیـر آمد و سرمـایه دار رفت            حاتم درست می‌شود از لطف بی‌حدت

قـبل از ولادتت به ولایت رسیده‌ای            جبریل خواند «عـالم آل محـمدت»

ما که صدا زدیم تو را “یا ابالجواد”            ای جـان مـا فـدایـیِ فـرزند ارشدت

حاجات ماست یا عدد پنج یا که هشت
ما خانه می‌خریم فقط با پلاک هشت

ای خـنـده‌ات تـبلـور طبـع دچـار ما            از تو گرفـته وام شرف، اقـتـدار ما

خـتم خـزان ماست تجـلـی گـنـبـدت            صحن بهشت توست شروع بهار ما

صلح است بین آینه و سنگ این حرم            دل رحـم تـر نـبود از آئـیـنه دار ما

ما با کـدام سجـده تـشکـر کـنـیم که            افـتاده دست دامن تو کـار و بار ما

وقتی که اشک ریخت همه فیض می‌برند            بایـد نشـست مـوقـع گـریه کـنـار ما

ای بـانـی بـهـشت حـریـم مـکـرمت
رقص ملائک است به فتوای پرچمت

پرواز می‌دهیم پری را که بسته نیست            با بوسه می‌زنیم دری را که بسته نیست

مـا درد می‌کـشیم اگر داد می‌کـشیم            درمان نمی‌کنند سری را که بسته نیست

یک عمر ما به لطف شما تکیه کرده‌ایم            بر ما نبند آن نظری را که بسته نیست

تو قـول داده‌ای که ببـنـدی بیا بـبـند            پلک امید محتضری را که بسته نیست

با در زدن به هر چه بخواهیم می‌رسیم            از ما نگیر پشت دری را که بسته نیست

دنـبـال نــور آمـده‌هـا را نـگـاه کـن
از راه دور آمــده‌هـا را نـگــاه کـن

مشهـد امیـد داد که ما زنـدگی کـنیم            با ذکـر یا امـام رضا زنـدگی کـنـیم

گـفتیم خرج زندگی و گفت پای من            یعـنی اجـازه داد گـدا زنـدگـی کـنیم

یا ایهـا الـرئـوفِ سـر راه مـانـده‌هـا            جا هست در کنار شما زندگی کنیم؟

مُردن به پای عشق تو عین سعادت است            حالا که عاشـقـیـم چرا زنـدگی کنیم

ما دل به زلف پنجره فولاد بسته‌ایم            تا با برات کرب و بلا زندگی کـنیم

«زلفـت اگر نـبود رهـایی نداشتـیـم
برگ برات کرب و بلایی نداشتیم»

اصلا به خاک پات سرم دوخته شده            امّـیـد مــادر و پــدرم دوخـتـه شـده

زیر نظـر گـرفته مرا مهـربـانی‌ات            ازاین نظر به تو نظرم دوخـته شده

مثـل کـبـوتـران تو جـلـد حـرم شدم            طوری که در هوات پرم دوخته شده

دست گـدا بهانه به دست تو می‌دهد            چشم گدا به دست کـرم دوخـته شده

هر سال به زیارت مخصوصۀ شما            رزق مـحـرم و صفـرم دوخـته شده

«خود را شبیه ابن شبیب تو می‌کنیم
وقتی که یاد جد غریب تو می‌کنیم«

با یاد یوسفی که تنش پیرهن نداشت            بر روی خاک بود و سری بر بدن نداشت

یک عده می‌زنند و یک عده می‌برند            انگشتر و عبا و ردا ظاهراً نداشت

این ضربه‌هـا اجـازه نـدادند پا شود            از زیر چکمه‌ها نفسِ پا شدن نداشت

در بوریا که ریخته شد جمع شد حسین            پس بی‌کفن نبود کفن داشت تن نداشت

می‌گفت خواهرش لب گودال قتلگاه            این رو به قبله اینهمه نیزه زدن نداشت

زینب که هست مادرمان را صدا نزن
پیش ربـاب حـداقـل دست و پا نزن

ای چـشـمه‌های نـور تو روشنگـر دلم            ای دسـت آســمـانـی تـو بـر سـر دلــم
راز دلــم، نـــیــاز دلــم، بـــاور دلـــم            سوی تو دست‌ و‌ پـا زده بال و پـر دلـم

ای حضرت کریمه! تو را می‌زنم صدا
من آشـنـای دردم و تو خـواهـر رضا

ای نـور بـارگـاه تو تـابـیـده بر فـلـک            جـارو زنانِ صحن تو بال و پر ملک
گر با مدینه هست تو را صحن مشترک            اِنّـی اَنـا الـغَـریبُ بِـهَـمّـی اَتـیـتُ لَـک
راهم دِه! ای سپیده که در ظلـمتم گمم
اذنم دِه! ای بهـشت، که من زائـر قـمم

مهمان‌نواز عترتی و خانه‌ات دل است            معصومه‌ای و ماه حجاب تو کامل است
روز حـساب سایهٔ امن تو ساحل است            با این حساب، عشق تو حلال مشکل است
پس خوش به حال قم که تویی نبض سینه‌اش
حج فـقـیر، مشهـد و قـم هم مـدیـنـه‌اش

ای خوب! بی‌تو حال و هوای دلم بد است            شوقم به بارگاه تو ای ماه! بی‌حد است
خورشید اگرچه زائر بی‌تاب مشهد است            بین طلوع و، چشم تو در رفت و آمد است
اینجا که آسـمان برد از چـشمهٔ تو آب
گنبد طلـوع کرده مگر پیش از آفـتاب

ای آسـمــان رواق نـواهــای یـا ربـت            وی ماهـتـاب دانـهٔ تـسـبـیح هـر شبت
نـم‌نـم گرفـتـه ابر مـفـاتـیـحـی از لـبت            تـازه رسـیـده‌ایـم بـه آغــاز مـطـلـبـت
هرچه قـلم زدیم و نوشتـیم و ساخـتـیم
در بُـعـدِ ناشـنـاخـته‌ات پـر گـداخـتـیـم

نامت بلند! چون که رضا را تو خواهری            یا حَـبَّـذا! که دختر موسی بن جعـفری
دریای منشعب شده از حوض کوثری            من را به خود می‌آری و از هوش می‌بری
خـاکم ولی به شوق تو تا اوج می‌پـرم
وقـتی در آستـان تـو هـستـم، کـبـوتـرم

ای دُرّ یمِ عصمت یا حضرت معصومه           ای فـاطمۀ عـترت یا حضرت معصومه

ای خاک رهت جنّت یا حضرت معصومه           ای سایۀ تو عـفّـت یا حضرت معصومه

قم از تو یم رحمت یا حضرت معصومه

محتاج دمت حکمت یا حضرت معصومه

تـو در حـرم مـوسـی، انـسیّـۀ حـورایـی           انـسـیّـۀ حـورایـی، مـحـبـوبـۀ یـکـتـایـی

مـحـبـوبـۀ یـکـتـایی، مـمـدوحۀ طاهـایی           مـمـدوحـۀ طـاهـایـی، ریـحـانـۀ بـابـایـی

ریـحـانـۀ بــابــایـی، آئـیــنــۀ زهــرایــی

در صورت و در سیرت یا حضرت معصومه

تنها نه محـیط قـم، ایـران به تو می‌نـازد           عصمت به تو می‌نازد، ایمان به تو می‌نازد

عترت به تو می‌نازد، قرآن به تو می‌نازد           تفسیر و اصول و دین، عرفان به تو می‌نازد

جنّ و ملک و حور و انسان به تو می‌نازد

بانـوی همه خلقـت یا حضرت معصومه

شمس و قمر و النجم، جنّ و ملک و انسان           جنّ و ملک و رضوان، حور و پری و غلمان

هم حوری و هم غلمان هم مالک و هم رضوان           هم عالم و هم حاکم هم بنده و هم سلطان

دارند به تو چشمِ، لطف و کرم و احسان

گیرند ز تو حاجت یا حضرت معصومه

نبوَد عجب ای بانو شاهی به گدا بخشی           وز گرد حـریم خود بر روح شفا بخشی

بر روح، شفا بخشی بر سینه صفا بخشی           حاجات خلایق را از لطف و عطا بخشی

بر خلق زمین بخشی بر اهل سما بخشی

داری زحق این قدرت یا حضرت معصومه

ای کـعــبـۀ اهـل دل، ایــوان طــلای تـو           ای سرمۀ حور العـین خاک کف پای تو

قـم نه هـمـۀ عـالـم، مـرهـون عـطای تو           فـیـضیّـه بُـود دائـم، در ظـلّ هـمـای تـو

گردد درِ جنّت باز از صحن و سرای تو

یک بذل تو صد جنّت یا حضرت معصومه

ای بـانـوی نُه افـلاک، ای مـادر اهل قم           ای خـاک حـریـم تو، تـاج سـر اهـل قـم

ای کـوثـر فـیض تو، در ساغـر اهـل قـم           آیـد ز نـسیـمـت جان، در پـیکـر اهـل قـم

گـلـدسـتۀ صحـنـینت روشن گـر اهـل قـم

ای قـم حـرم امنت یا حضرت معصومه

آنانکه به شهـر قـم، بر عـرض ادب آیند           آنانکه به پـای جان رو سوی تو بنـمایند

در صحن تو روگردان از جنّت اعلایند           هر گام که ای بانـو در صحن تو پیمایند

هـر زائـر قـبـر تو، هم زائـر زهـرایـنـد

نـازند بدین رتـبت یا حضرت معصومه

ای دسته گـل زهـرا ریحـانۀ اهـل الـبیت           ریحـانـۀ اهـل الـبیت، دُردانـۀ اهـل البیت

زوّار حــریـم تـو، پــروانــۀ اهـل الـبیت           قـبـر تو بوُد کعـبه، در خـانۀ اهـل الـبیت

قـم گـشته زفیض تو کـاشانۀ اهـل الـبیت

نازند به تو عترت یا حضرت معصومه

ای چشم رضا دیده در حُسن تو زهرا را           هم صورت زهرا را هم زینب کبری را

خـاک حـرمت دارد، اعجـاز مـسیـحا را           دل می‌بری از رفعت صد مریم عذرا را

مـعـصومـه‌ای ای بـانـو ذرّیـۀ طـاهـا را

ای فاطمه در فطرت یا حضرت معصومه

تو جان سجود استی تو روح قـیام استی           مـوسـای محـمّـد را، تـورات تـمام استی

دخت صلوات استی، فـرزند سلام استی           فـخــریّــۀ اجــداد و آبـاء عـظــام اسـتـی

الحق که یکی مـریم از هفـت امام استی

ای فاطمه را زینت یا حضرت معصومه

تو پاکی و معصومه، من عبد گـنه کارم           تو بحر کـرم داری من دست تهـی دارم

سرمایۀ من تنها اشکی است که می‌بارم           گر اهـل بهشت استم، گر مستحـق نـارم

هم بـندۀ این کـویم هم «میـثم» این دارم

ممنونم از این منّت یا حضرت معصومه

تا ابـد دامـنهٔ عـطـر بـهـار است اینجا            دست گل‌هاست که بر دامن یار است اینجا

هـر طـرف رایـحـهٔ بـاغ تـجـلّـی دارد            هر طرف پنجـرهٔ آیـنه‌زار است اینجا

بال‌هایی که ملائک به طـواف آوردند            وقف برداشتن گرد و غبار است اینجا

بس‌که روشن شده از مقدم او صبح حرم            نور خورشید کم از شمع مزار است اینجا

تحفه‌هایی که زمینی‌ست کجا لایق اوست؟            صلوات است که شایان نثار است اینجا

ای دختر خورشید، ای خواهـر دریا            زهـراترین زینب زینب‌ترین زهـرا

مـاه مـقـیـم قـم، مهـتاب بیـت‌ الـنـور            در سایه‌سـار توست سـرتا سـر دنـیا

فـهـم حـقـیر ما پائـیـن‌تـر از پـائیـن            وصـف بـلـنـد تـو، بـالاتـر از بــالا

لبخند معـصومت مُهـر رضایت زد            بر شوق خواهرها، عـشق برادرها

تنها به دست توست ای سورهٔ انفاق            دنـیـای ما امـروز عـقـبای ما فـردا

ماییم و چشمی تر، ای چـشمهٔ کوثر            بر ما عـطایی کن از فیض اَعـطینا

وقتی ضریحت را با گریه می‌بوسیم            در چشمـمان پیداست آن قـبر نا پیدا

باز از تو می‌گویم یا حضرت زینب            باز از تو می‌خوانم یا حضرت زهرا

از آه لـبـریـزم، از اشک سـرشـارم            این قطره را دریاب دریاب ای دریا

رضا نشست و به معصومه‌اش نگاه انداخت            چنان که چشمۀ ذوق مرا به راه انداخت

خدا چه خوب ادا کرده حق مطلب را            به نـام فـاطـمـه آورده است زیـنب را

و مـاه اول ذی الـقـعـده تا که پـیـدا شد            دخـیـل‌هـای ضـریـح بــرادری وا شـد

ببین که حضرت نجمه چه کوکبی آورد            برای شـاه خـراسـان چه زیـنـبی آورد

مـقـامـش آیـنه‌ای از مـدارج پدر است            عجیب نیست که باب الحوائج پدر است

برای تـشنه لـبان بـاده را به خـم آورد            مزار مـادر خود را به شهـر قـم آورد

عجیب نیست که قم طعنه بر مدینه زده            که سنگ مادر سادات را به سینه زده

چه با شکـوه به دستان خود عـلم دارد            از این به بعد بگو فـاطـمه حـرم دارد

من فـراریِ از ایـن و آن بـریـده کجـا            پـنـاه چـادر سر تا فـلـک کـشـیده کجا

مرا ببخش که شعرم برات زیبا نیست            به مدح فاطمه‌ها بهتر از علی‌ها نیست

تویی تو فاطمه مدح تو نیز قرآن است            برادرت به حـقـیـقـت علی ایران است

ای بـهـشـت آرزوهـای بـهـشـت            ای سراپا کوثر و کـوثر سرشت
ای گـل عـطر آفـرین باغ عـشق            ای تـجــلی گـاه بـانــوی دمـشـق

فـاطــمـه نـامـت دل تـو زیـنـبـی            هم به دل جـای تو هم ذکـر لـبی
عمق ذاتت از وجود زینب است            در حقیقت تار و پود زینب است
ریشۀ اخلاق و رفتارت ز اوست            خون او داری به رگ در زیر پوست
تـو ز نـسـلی پـاکـدامـانـی و بس            زاده‌ای از شـاه مـردانـی و بـس
بسکه تو هستی دل آرا و شریف            در جدال حسن هـستی بی‌حریف
حـوریان شاگـرد درس خـوبـیت            شـهــرۀ آفــاق شـد مـحــبـوبـیـت
دوست و دشمن به مهـرت مبتلا            چون کریمه هستی و مشکل گشا
قـدرت احـسـان تـو فــوق بـشـر            هرکسی دارد از این شأنت خبر
خاکـبـوس خاک تو خـاک جهان            زائـرانت را بهشت حـق مـکـان
کـوی تو خود جـنت الاعـلی بود            تـربـت تــو تـربـت زهــرا بــود
عشق را سرمشق نا مخـتومه‌ای            عصمت حق هستی و معصومه‌ای
ای تو شمس سینۀ شمس الشموس            ای تو نامـوس امیر ملک طوس
بارگـاهـت مـعـدن لـبـریـز جـود            هرچه گـشتم مثـل کـوی تو نبود
خاک تو دارالشـفای سیـنه‌هاست            کوی تو هر شب پذیرای رضاست
ای بــرادر زائــر هـــمــواره‌ات            ای دل دلـــــداد گـــــان آواره‌ات
شوق دلـبر داشـتی کـردی سفـر            تا بگـیری یک دم از یارت خبر
عاقبت با سینه‌ای محزون و زار            بی‌خبر جان دادی از هجران یار
کاش می‌شد عمر زینب چون تو طی            تا نـمی‌دید از جـفا یـارش به نی

بـده مـژده بر دشت خـشک گـلـوها            پُـر از بـادۀ کــوثـری شـد سـبـوهـا

بـدون توسل، رسیـدن مـحـال است            مُـصَلِّی که شد از دل بـی‌وضـوها؟

چه گـویـیـم از وجـۀ ایـن کــریـمـه            مخـواهـیـد مــدحـش ز بـی‌آبــروها

که در شـأن او گـفـته باب الحوائج:           « فـداها ابـوها… فـداها ابوها…»

اگـر بـر دل خـسـتــه‌ام وعــده دادم
فـقـط وعــدۀ مــاه ذی الـقـعـده دادم

قــدم بـر زمـیــن مــدیــنــه نــهــاده            شــــده زیـــنــب دوم خــــانـــــواده

شده مثل زهـرای اطـهـر مـرامـش            هـمـیـشـه بـه پــای ولـی ایـســتــاده

چه گـویم من از هـیـبت او که باشد            شـبــیـه سـکــیــنـه زنــی پُــر اراده

چه دنیا، چه عقبی… ندارد هراسی            کسی که دلش را به معـصومه داده

به قـلـبش خـدا نور عصمت دمـیده

چه کـرده، چه معـصومه‌ای آفـریده

بـیـا بـا تـبــسـم گــره مـی‌گـشــایــد            بـیـا بـانــوی قــم گــره مـی‌گـشـایـد

اگـر با دل صـاف و سـاده بریـزی            دو تـا مـشتِ گـنـدم گـره می‌گـشـاید

نگـو حاجـتت را، دلت پُـر که باشد            بــدون تـکــلــم گــره مــی‌گـشــایـد

بگـو زیـر لب یا رضا در طوافـش            سـرِ دور هـشـتـم گـره مـی‌گـشـایــد

چه معصومه‌ای، زینب شاه طوس است
عزیز دل و عشق شمس الشموس است

به لب نـام زیـبـای معـصومـه دارم            به دل مُهر و امضای معصومه دارم

هـمـین که کـنار ضریـحـش می‌آیـم            تـوسـل به زهـرای معـصومه دارم

مـنـم عـبـد اولاد مـوسی بن جعـفـر            ضمـانـت ز بـابـای معـصومه دارم

مـنِ قـطـره گـرچـه حـقـیـرم، امـیـدِ            رسیـدن به دریـای معـصـومه دارم

حـلـیـمه، فهـیـمه، عـلـیـمه، حکـیـمه
بـرای مـن بـی‌نــوا شــد کــریــمــه

تا نگاهش را به روی قرص ماه انداخته           مـاه را در فهـم خود در اشتـباه انداخـته

روزگارش مثل شبهای پر از مهتاب شد           هرکسی چشمی در این چشم سیاه انداخته

نه فقط یوسف، که دست بی‌وفای روزگار           صادق آل عـلـی را هم به چـاه انداخـته

باز هم تکرار کرده روزگار آن کوچه را           پشت درب خـانه‌ای آتش به راه انداخته

چل نفر را دیده که پشت درِ یک خانه‌اند           چون به کوچه از شکاف در نگاه انداخته

زهـر هم مانـند مـیخ تـیـز اما از درون           خویش را بر پهلوی یک بی‌گناه انداخته

زهر کاری کرده که شیخ الائمه وقت وعظ           بین هر حرف خودش صدبار آه انداخته

زهر کاری کرده که فرزند مثل مادرش           گاه بالا بُـرده دستـش را و گـاه انداخـته

پیرمردی خسته در گودال حجره با عطش           کربـلای دیگـری امشب به راه انداخـته

هر امامی بارگاهش قد کشیده، این امام           زیـر پـای زائـرانـش بـارگـاه انـداخـتـه

بارگاهی از سکوت و مرقدی از جنس دل           بر فرازش گـنبدی از جنس ماه انداخته

بارها این جـمله را بابا بـرایم گـفـته بود            ای پسر جان احترام پیرمردان واجب است
هر کجا یک مو سپید آمد ز جا برخیز که            احترام موی ایشان مثل قرآن واجب است

از نصیحـت هـای بـابـایم ادب آمـوخـتـم            از ادب کردن همیشه خیر دیدم، والسلام
ارزش موی سپـید خلق را دانستم و …            من به این قیمت فقط عزّت خریدم، والسلام

الغرض این‌ها که گفتم حرف اصلی‌ام نبود            گرچه صحبت های من حرفی نبوده جز حساب
گوش کن قصه از اینجا می‌شود آغاز که            با همین موضوع، خواندم چند برگ از یک کتاب

پیرمردی بود، در شهری که یثرب نام داشت            احترامی داشت حتی بین عرشی‌های عرش
گرچه منزل داشت بر روی زمین آن پیرمرد            جایگاهش بود بالا … آخرِ بالای عرش

موقع راز و نیازش کعبه می‌کردش طواف            او امام و… آسمان و نُه فلک مأموم بود
با تمام شوکت و جاه و جلال خود، ولی            در میان مردم شهـر خودش مظلـوم بود

خانه‌ای را که ستونش پایه‌های عرش بود            هـیـزم آوردند و با لبخـند، آتش می‌زدند
خـم به ابرو هم نیـاوردند نامردان پست            مثـل اینکه داشتـند اسپـند، آتـش می‌زدند

در مـیـان آتـش نـمـرودیـان مثل خـلـیـل            می‌دوید آن پیرمرد و قلب او آتش گرفت
در حرارت شمع انـدام نحـیـفـش آب شد            پیکر او سوخت و اعضای او آتش گرفت

در دل آتش گمانم روضه خوان شد عاقبت            روضه‌های مادری که سوخت از پا تا سرش
یاد کرد از آن زمانی که لگد می‌زد کسی            ماند بین یک در و دیوار، جـسم مادرش

آتش این روضه‌ها بدتر ز هُرم شعله بود            تا که یـاد مـادرش افـتاد، افـتاد از نـفـس
یاد کرد از ساعـتی که مادر مظلومه‌اش            آخـرش با ضربـۀ جـلاد، افـتاد از نـفـس

یک شبی هم ریختند در خانه‌اش، واویلتا            حرمت مـوی سپـیدش را شکـستـند آه آه
دست هایی که گدایش دست میکائیل بود            نـامـروت هـا به بـند کـیـنه بـسـتـنـد آه آه

طاقت من طاق شد از حرف هایی که زدم            لال خواهم شد پس از این،حرف من دیگر تمام
از کجا آغاز کردم … ختم شد حرفم کجا            این هم از یک قصۀ تلخ از ادب از احترام

از مـهـر، آسـمـان مـدیـنـه اثـر نـداشت            من سفره‌ام کباب، به غیر از جگر نداشت

«ما  آن شـقـایـقـیـم که با داغ زاده‌ایم»            جز داغ دل نصیب، جگر بیشتر نداشت

بُردنـد اگر به بـزم عـدو نیـمـه‌شب مرا            آنجا یزید و چوب تر و تشتِ زر نداشت

از کـودکـانِ لـرزه به پـیـکــر فتتــاده‌ام            یک تـن امـیـد دیـدن روی پـدر نـداشت

گـویی مـدیـنه رسـم شده خانه سوخـتـن            سهمی دگر ز مادر خود این پسر نداشت

غم نیست خانه‌ام اگر آتش گرفت، شکر            گر خانه سوخت، فاطمه‌ای پشت در نداشت

گرچه شـوال ولی داغ محـرم با اوست            پس عجب نیست اگر این همه ماتم با اوست

مثل جـدش شده در کـنـیه «اباعـبدالله»            در بقـیع است ولی کرببلا هم با اوست

شیعـه را کرببلا گرچه عـلمـداری کرد            جعفری مذهبمان کرده و پرچم با اوست

من اگر مـورم اگـر هـیچ ولی مـی‌‌دانـم            «او سلیمان زمان است که خاتم با اوست»

زندگی‌نامهٔ او سطر به سطرش روضه‌ست            که مصیـبات همه عـالم و آدم با اوست

در غمش اشک، اگر ریخت اگر جاری شد            بانی روضهٔ سقاست و زمـزم با اوست

لفظی از کوچه در این مرثیه محزون‌تر نیست            وارث محنت زهراست اگر غم با اوست

دین ما احمدی و مکتب ما حیدری است            گو دلا حیدریم مذهب من جعفری است

حضرت صادقم استاد بُود در همه عمر            شهریاری که به دستش عَلَم سروری است

مـکـتب سـرخ حـسین بن عـلی را نـازم            که عروج نُه امام از دم آن رهبری است

تـربـیـت یـافـتـۀ مـکـتـب عـاشــورایـنـد            اولیایی که به در حاجبشان صد پری است

هـمه از سُلب حـسیـنـند اگـرچه نه امام            لیک صادق همه جا شهرۀ دانشوری است

عِـلم صادق عَـلم کرب وبلا را بگـشود            گفت اعوان حسین، دشمن طغیانگری است

کُـنـیه‌اش عـین حسیـن است، اباعـبـدالله            او حسین دگـری در حـرم دلبـری است

هـمـه را خـوانـد به زیر عَـلـم عـاشورا            گـفـت باکیِّ حـسینی ز جهنم بری است

ای که در موکـب شاه شهـدا سـینه زنی            دم بزن حضرت صادق به دمت مشتری است

عهـد خود با پـسر فـاطـمه تجـدیـد نـمـا            گوهر عشق نگهدار دلت گوهری است

سربلندی چو رَوی زیر علم‌های حسین            چون علمدار ولایت پسر عسکری است

مادر آموخت (کلامی) به تو ذکر مولا            این ولایت اثـر تـربـیـت مـادری اسـت

چه شد که در افق چشم خود شقایق داشت            مدینه‌ای که شب پیش صبح صادق داشت

مـیـان حــوزهٔ عـلـمـیـه اخــتـلاف نـبـود            که بهر رحلتـش استاد، میل سابق داشت

و تا هـمـیـشه دگـر بـی‌مـراد مـی‌مـانـنـد            چهار هزار مریدی که مرد عاشق داشت

به سمت مغرب اگر رفت عمر خورشیدش            هـزار قـلـّهٔ پُـر نـور در مـشـارق داشت

چه با شُکوه غم خود به دل نهان می‌کرد            چه شِکوه‌ها که از آن فرقهٔ منافق داشت

به غـیر داغ محـرم گـلی ز بـاغ نـچـیـد            چـقدر روضـهٔ گـودال در دقـایـق داشت

خـلـیــل بـود ولـی آتــشـش ســلام نـشـد            همان که در نفسش عطری از حدائق داشت

هـزار طائـفـه آمـد هـزار مکـتـب رفـت            و ماند شیعه که «قال الامامُ صادق» داشت

سخن به محضرش این است ای حقیقت علم

نـدیـده چـشـم زمـانـه طلـوع این هـمـه حـلـم

کـدام بـغـض گـلـوگـیـر در پگاهـت بود            که رو به پـنـجـرهٔ آسـمـان نگـاهـت بود

هنوز در تب شمشیر علم و حکمت توست            حـریـم مـدرسه‌هـایی که رزمگاهت بود

گواه گفـته‌ام این نخـل‌ها که همچو عـلی            شب مدینه پر از بغضِ سر به‌چاهت بود

نـمانـده جـز گـل لالـه به بـاغ ابـراهـیـم            که بین خـانه فـقـط شعـله‌هـا پناهـت بود

چنان به نیمه‌شبی می‌شکست حرمت تو            که قـلب دشمن تو نیز عـذرخـواهت بود

چه خوب می‌شد اگر دست کم سه شمع و ضریح            بـه قــبـر ســادهٔ ارواحُــنـا فـداهـت بـود

بـرای غـصهٔ تو کـاش جـای صبـری بود

و دست کم به مـزار تو سنگ قـبـری بود

ز هر طرف به کمان تیر غم زمانه گرفت            دل مرا که بسی بود خون، نشانه گرفت

چو جدّ خویش علی سالها بخانه نشاند            ز دیده‌ام همه شب اشک دانه دانه گرفت

هـنـوز خـانـۀ زهـرا نرفـتـه بود از یاد            که آتش از درو دیوار من زبانه گرفت

سپاه کـفـر به کـاشـانـه‌ام هـجـوم آورد            مـرا به زمـزمه و نـالـۀ شبـانـه گرفت

ز باغ فـاطمه صیّاد، مـرغ سوخته را            دل شب آمد و در کـنج آشـیانه گـرفت

سـر بـرهــنـه و پـای پـیـاده بُـرد مـرا            پـی اذیّـت مـن بـارهـا بـهـانـه گـرفـت

هـنـوز خـسـتـگـی راه بــود در بـدنـم            که خصم تیغ به قتلم در آن میانه گرفت

هزار شکر که زهـر جـفـا نجـاتـم داد            مرا به موج غم از مردم زمانه گرفت

چه خوب اجر رسالت گرفت آل رسول            که گه به زهر جفا گه به تازیانه گرفت

گرفت تا سمت نـوکـری ز ما «میثم»            مقام و سروری و قدر جاودانه گرفت

ای اشک چشم ما همه وقف عزای تو            دل‌های دوستان همه صحن و سرای تو

چـشمم سوی مـدیـنه دلـم جـانب بقـیـع            گــرم زیــارت حــرم بـا صـفــای تـو

از لحظه‌ای که خاک لحد بر تو چیده شد            خـاک بـقـیع نه! دل ما گـشت جـای تو

آیـا درِ بـقــیـع شـبــی بــاز مــی‌شــود            تا در کـنـار قـبـر تو گـریـم برای تو؟

بردنـد دست‌بـسته تو را سوی قـتلگـاه            با آنکه بود عـرش خـدا جـای پـای تو

ای صـد مـسیـح زنـدۀ ذکـر شـبـانه‌ات            خامـوش شد چگونه صدای دعـای تو

آخر ز زهر کین جگرت پاره پاره شد            ای پـاره‌هـای دل، گُـل بـزم عـزای تو

تشـیـیع شد چو پـیکـر پاک تو تا بقـیع            می‌کرد گـریه خـتم رسل در قـفای تو

چون شمع، آب شد بدنت از شرار زهر            ای جـان عـالـمی هـمـه بـادا فـدای تو

تنها نه میثم از غـم و اندوه و غـربتت            آگه کسی نگـشت به غیر از خـدای تو

به منبر می‌رود دریا، به سویش گام بردارید           هـلا! اسلام را از چـشمۀ اسلام بردارید

 مبادا از قـلـم‌ها جا بیـفـتد واژه‌ای اینک           که بر منبر قدح کج کرده ساقی جام بردارید

«سَلونی» را هدر کردند روزی مردمان، امروز           بپرسیدش! از اسرار جهان ابهام بردارید

الا ای شاعران! چشمان او آرایۀ وحی است           برای ما از آن باران کمی الهام بردارید

نسیم صبح صادق می‌وزد از گیسوی صادق           از آن مضمون پیچیده جناس تام بردارید

به فرزندان، به اهل خانه جز ایشان که می‌گوید           غـلام خـسته‌ام خـفـته، قـدم آرام بردارید

اگر فرمان او باشد، نباید پلک برهم زد           به سوی شعله چون هارون مکّی گام بردارید

«رُویَّ عَن امامِ جعفر الصّادق لَه الرّحمَه »           به جز احکام او چشم از همه احکام بردارید

به جای حج به سوی کربلا رفتن خداجویی است           کفـن باید به جای جـامه احـرام بردارید

اگر در گوش نوزادی اذان می‌خواند، می‌فرمود           که با آب فرات و تربت از او کام بردارید

میان شـعـله‌ها آیـات ابـراهـیم می‌سـوزد           میان گـریه، خـتـم سـورۀ انعـام بردارید